Πριν λίγο καιρό, στο TikTok μου εμφανίστηκε ένα βίντεο. Δύο κοπέλες στα πίσω καθίσματα ενός ταξί, κάποιος trending ήχος από πάνω και μερικές λευκές λεξούλες ‘’it takes courage to hold your girlfriend’s hand in public’’. Ξέρει ο αλγόριθμος.
Συνήθως, όταν μιλάμε για τις ανισότητες που αντιμετωπίζει και πολεμά η LGBTQIA+ κοινότητα το μυαλό μας πάει «στα μεγάλα», στα «σημαντικά» · ισότητα στο γάμο και στην τεκνοθεσία, ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις, αναγνώριση ταυτότητας φύλου, κοινωνική περιθωριοποίηση. Οι αγώνες όμως δεν περιορίζονται μόνο εκεί, οι αγώνες δίνονται καθημερινά και στα «μικρότερα γήπεδα».
Χρειάζεται θάρρος να ντυθείς όπως θες.
Οι φούστες έχουν φύλο, τα βαμμένα νύχια κάτι υπονοούν, τιμά τα παντελόνια που φοράς, μη βάφεσαι, βάψου. Η κοινωνία θέλει να φαίνεσαι κάπως, πώς τολμάς να είσαι κάπως αλλιώς;
Κεφάλια που γυρνάνε στο δρόμο και ψίθυροι μόλις περάσεις. Άγνωστοι που κάνουν υποθέσεις, κλισέ ατάκες από τρίτους «αυτός φαινόταν από πάντα» ή «έλα ρε, δεν της το ‘χα». Τα ρούχα αποτελούν μέσο έκφρασης, αρκεί να μην κάνεις τον κάθε κυρ Γιάννη να νιώθει άβολα, σωστά; Κι ένα τσούρμο δεκάδων στην πλατεία Αριστοτέλους εναντίον δύο, επειδή μάλλον διαφωνούσαν στυλιστικά…
Χρειάζεται θάρρος να διαλέγεις τον άνθρωπο σου, να μιλάς για τον άνθρωπό σου, να βγαίνεις με τον άνθρωπό σου. Άλλη μια χαλαρή κουβέντα στη δουλειά με τους συναδέλφους για τα γκομενικά κι εσύ πάλι να πρέπει να πεις ότι είσαι single. Άλλη μια οικογενειακή μάζωξη που προσπαθείς να αλλάξεις θέμα συζήτησης. Άλλη μια ματιά για σιγουριά μην έρχεται κανείς πριν φιληθείτε στο έρημο σοκάκι. Άλλη μια φορά κρυφά πιασμένα χέρια κάτω από κάποιο μπουφάν.
Ανάσες ελευθερίας στα φιλικά σπίτια που νιώθεις ασφαλείς, στις περιοχές και στα μαγαζιά που άτυπα έχουμε συμφωνήσει ότι είναι εντάξει. Κάποιες μέρες ίσως τολμάτε και στα άλλα…
Χρειάζεται θάρρος να εξηγείς συνέχεια τον εαυτό σου. Ποιο είσαι, πώς νιώθεις, πώς θες να σε φωνάζουν, ποιο αγαπάς. Όχι, δεν είναι φάση, δεν είναι μόδα. Δεν είναι ντροπή, δεν είναι έγκλημα. Στην Ελλάδα των «τι θα πει ο κόσμος» και «ο καθένας στο κρεβάτι του κάνει ο,τι θέλει αρκεί να μην προκαλεί», μας ζητάνε να τα κρύψουμε όλα κάτω από το χαλάκι κι ύστερα μας θυσιάζουν στο βωμό του πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Κι εμείς ως σύγχρονες Ιφιγένειες, επιζούμε και υπενθυμίζουμε ξανά και ξανά ότι αξίζουμε όσα άλλοι θεωρούν δεδομένα…
Σε ένα κόσμο που προσπαθούμε να κάνουμε λίγο πιο πολύχρωμο, μαθαίνουμε να ελπίζουμε κι ας φοβόμαστε.
Κάποιοι αντέχουν τις μεγάλες μάχες, κάποιοι τις μικρότερες, κάποιες μέρες φαντάζουν όλα μαύρα, κάποιες άλλες βλέπεις να ανατέλλει λίγο φως, φτιάχνεις λίγο φως.
Χρειάζεται θάρρος να υπάρχεις. Να υπάρχεις όπως επιλέγεις εσύ.
Θάρρος έχουμε! Μέχρι πότε θα χρειάζεται;
 |
|